Bir Türlü Çözemediğim

Bilmeliydim ben seninle olmak için her türlü olumsuzluluğu yenmeye çalışırken senin o umursamaz halinden sevgisizliğini anlamalıydım.
Kendine iyi bak derken, kelebek ömrümde ben ırmaklar gibiydim, denize dökülmek için acele eden, seni azda olsa görebilmek umuduyla yollara düşen beni hiç özlememenden, görmek istememenden bilmeliydim.

Bilmeliydim ben üzüldüğümde kılının kıpırdamamasından, sadece işin düştüğünde aramandan. Bilmeliydim istediğimde yanımda olmamandan. Sadece senden tamamiyle kopmamam için önüme bir parça yem atmandan bilmeliydim.

Aslında, bu zamana kadar hiç eğilmedim kimseye, sana olduğu kadar hiç eksik kalmadım. Halbuki özgürlüğümü kimseye çiğnetmemiştim, hesap alan ama vermeyen asi ruhum nasılda değişmişti? Nasıl da dönüvermişti hayatın çarkı yüzseksen derece? Belkide çok büyük konuşmalarımın cezasıydın sen kimsenin zincir vuramayacaği bir kapı zennetmelerini kendimi.

İstedim sorgulamanı, istedim hesap vermeyi ilk defa, sevdim karşında titremeyi, ama sen ne sordun,nede sorguladın çünki,çok kolay kazanılabilecek bir zaferdim senin için, uğraştırmadan kazanılan. Rahattın, biliyordun iyi insan olduğumu, bütün ömrünce hiç tanımadığın, hiç tanıyamayacağın kadar dürüst ve samimi olduğumu. Biliyordun sana taptığımı, rahattın sana hayırlarımı dile getiremiyeceğimi,biliyordun karşında susmalarımı, sen git deyince giden, gel deyince geliveren beni biliyordun.

Sorgulamadım bu kadar umursamazlığında, sevgisizliğınde seni. Ama hep merak ettim, bana bakan gözlerinin, beni nasıl gördüğünü, benim için ne düşündüğünü, yüreğindeki beni, bilmek istedim acaba birazcıkta olsa sevdimi? Bir noktada olsa, yüreğinde iz bırakabildimmi? Ama sen beni sevdiğini hiç bir zaman söylemedinki. Yinede sevdim seni, görünce çocuklaşmalarımı sevdim, ulaşılmazlığını sevdim ben, imkansızı sevdim ve bütün bunlara karşılık, seni nasıl sevebildiğimi.

Şimdi senden uzak gecen bu kış günlerinde, yüreğimdesin ama hayallerimi süslemeyensin, tiryakisi olduğum bedeninin, eksiliğini duymıyacağım yüreğimde, acaılardan hissetmeyen, duymayan biri olup çıkıvereceğim karşına ama sen bilemiyeceksin. Ben seni değilde bendeki seni sevmişliğimi, o bendeki senle sen olmuş ruhsuz olmuş, sen gibi imkansızla bütünleştiğimi.

Şimdi korkuyorum aynalara bakmaktan, içimdeki seni görürüm diye, bir şarkıda seni hatırlamaktan korkuyorum, özgürlüğümü geri mi alıyorum senden? Ya da özgürce yaşamalarımın arayışlarında mıyım? Akmaktamıyım coşkun çağlayanlar gibi başka yerlere? Denizlere, bilmiyorum. Bildiğim seni sensizliğe tercih ettiğim, bildiğim rüyalarımı artık lahit mezarlara gömdüğüm, bildiğim gözlerindeki beni artık görmek istemediğim. Birde ben kalıyorum geriye bir türlü çözemediğim...